Opis produktu

Pomysł postawienia w Krakowie pomnika podstawowego występuje u schyłku lat sześćdziesiątych XIX wieku w środowisku akademickim wraz z ideą podstawową prochów Adama Mickiewicza z Paryża na Wawel. Choć Adam Mickiewicz w Krakowie nigdy nie był, to – jak pisze Jan Adamczewski – „wszelkie tego typu poczynania podnosiły w społeczeństwie ducha narodowego i patriotycznego”. W 1869 roku jednak, w związku z odnalezieniem na Wawelu grobu króla Kazimierza Wielkiego, należy zwrócić uwagę na skupili krakowianie na uroczystościach związanych z jego powtórnym pochówkiem.

w 1879 roku utworzono specjalny komitet organizacyjny, aw 1881 roku rozpisano konkurs na projekt pomnika Adama Mickiewicza w Krakowie. Zgodnie z ogłoszonymi zdarzeniami, które wystąpiły, pomnik w stylu renesansowym, z brązu i granitu, wywołał wiele protestów w środowisku twórczym, a koszty jego wystąpienia nie przekroczyły kwoty 100 000 zł reńskich. Ustalono wysokość nagród (1000 franków), ustalając jednocześnie, że nagrodzenie projektu jest równoznaczne z jego zastosowaniem do realizacji.

Do konkursu zgłoszono 27 prac, które można było obejrzeć w publikacji 1882 roku na wystawie w Sukiennicach. Wybrano projekt Tomasza Dykasa. Zgodnie z wizją autora pomnika miał stanąć na placu Franciszkańskim. Krakowianom jednak projekt ten nie daje się. Spośród najważniejszych krytycznych uwag się opinii Bolesława Prusa i Władysława Mickiewicza, syna poety. Przytacza je Jan Adamczewski: „Ojca mego nie godzi się przedstawia drzemiącego w fotelu ze spokojem na twarzy. Na twarz wieszcza musi przebić się nie spokój, lecz boleść, a tego nie można zrozumieć konkurujący na pomnik.” Bolesław Prus z trasy komentował, że „w Krakowie jedni mieliby pomnik wielki, drudzy – tani!”

W 1883 roku po raz drugi ogłoszono konkurs na pomnik. Obrady nowego jury miejsca 1 marca 1885 roku w Sukiennicach. Wśród członków jury znajdowali się goście z Wiednia, Lwowa, Paryża. 31 alternatywnych rozwiązań dla konkurencji jest rozwiązaniem alternatywnym dla projektu Dykasa. Jednak nie przeznaczono go do realizacji. Jana Matejkę, którego projekt był także dostępny wśród konkurencji poproszono o wykonanie modelu w gipsie. Jednak i ten projekt nie dotyczy aprobaty społecznej. To o nim pisarz Bolesław Prus „Ostatni szkic Matejki nie ma żadnej wartości. Nagi wariat siedzi w fotelu, przed nim skrzydlaty wariat pojawia się mu orła… a obok nich jakaś baba czesze sobie włosy… Ośmieszylibyśmy się wybudowawszy Mickiewiczowi dziwne dziwactwo…”

Na koncie bankowym Komitetu Budowlanego Pomnika Adama Mickiewicza już 94.000 zł reńskich, ofiarowanych przez. Nadal nie było jednak, zaakceptowanego przez, pomnika.

Kolejny, trzeci konkurs, tym razem zamknięty, ogłoszono w 1886 roku. Rozstrzygnięto iść 16 stycznia 1888 roku. Nagrodzono trzy prace. pierwsze otrzymanie Cypriana Godebskiego, drugie – Teodor Rygier, wspólne – Walery Gadomski. Do realizacji jednak inny, nie nagrodzony a wyróżniony tylko, projekt Teodora Rygiera. Jednak, jeśli nastąpiło przesłanie tego projektu, podpisano w 1889 roku, to w związku z trwającą żywą dyskusją, pozostałościno zmian i poprawek. Pomnik powstał w pracowni przy ul. Długiej pod komitetu artystycznego. Wszystkie figury odlano w giserni Nellich w Rzymie.

Wiele kontrowersji ujawnionych przez lokalizację pomnika. Rozważano Plac Dominikański, Plac Szczepański (propozycja Juliusza Kossaka), Planty – przedem Straży Pożarnej. Proponowano także wzniesienie pomnika na Placu Franciszkańskim oraz – nie wykonanem wtedy jeszcze – placu na Plantach przed Collegium Novum. zdecydował, że prezydent wyznaczył Mickiewiczowi miejsce na rynku głównym.

Odsłonięcie pomnika dokonanego 26 czerwca 1898 roku w miejscu i syna poety, w setną rocznicę urodzin wieszcza.

Pomnik przedstawia rozwiązanie na piedestale poetę w otoczeniu siedzących u jego stóp na wielostopniowym cokole 4 postaci alegorycznych, symbolizujących Ojczyznę (od strony ul. Siennej), Naukę (od strony linii AB), Męstwo (od strony Sukiennic) i Poezję (od strony św Wojciecha). Na cokole widnieje dedykacja: „Adamowi Mickiewiczowi Naród”.

17 sierpnia 1940 roku pomnik został zniszczony przez okupujące miasto Niemców. Po wojnie zrekonstruowano go z odnalezionych w 1946 roku na złomowisku w Hamburgu elementów. Odsłonięcie rekonstrukcji 26 listopada 1955 roku, w 100 rocznicę śmierci wieszcza. Pomnik jest miejscem spotkań krakowian i turystów. Co roku, 24 grudnia, w dniu imienin wieszcza, krakowskie kwiaciarki zgłaszające u jego stóp kwiaty.